Het fascinerende boek van Joris Luydendijk over de Britse bankiers blijft me bezighouden. Tijdens een college met de tweedejaars journalistiek ontstond er een mooie discussie over het brongebruik van Joris. Mijn vraag was: hoe kunnen we checken dat Joris geen Perdiep is?
Perdiep Ramesar was een sterjournalist van dagblad Trouw. Was. Hij bleek uiteindelijk meer dan honderd artikelen min of meer bij elkaar verzonnen te hebben.
trouw-trekt-126-artikelen-van-perdiep-ramesar-in
Dat zou bij Joris ook het geval kunnen zijn. De bronnen die hij in zijn recenste boek opvoert, zijn niet te verifiëren. Niet voor mij. Niet voor mijn studenten. Niet voor de lezers van The Guardian. Wel voor de hoofdredactie van die krant? Ligt daar een lijst met tweehonderd namen, adressen, telefoonnummers?
Een bron is geen bron. Tweehonderd anonieme bronnen wel? Is de bankierswereld echt zo ondoordringbaar als Joris Luydendijk ons wil doen geloven? Volgens Quote niet. http://www.quotenet.nl/Nieuws/Joris-Luyendijk-verdient-meer-dan-zakenbankier-zes-ton-op-de-bank.-147497
Anonieme bronnen blijven een gevaar. Zeker voor een bewierookte journalist. Hoe mooi het verhaal ook is en hoeveel tegels je er ook mee kunt lichten, het blijft een zwaktebod om vooral anonieme bronnen te gebruiken.
To blog or not to blog... that's the question 
[…] Toen de lezers erachter kwamen, dat dit zo gegaan was, kwamen ze in opstand. Een van hen, Paul Kingsley wilde zijn geld terug voor de editie van vrijdag (waar het foute verhaal in stond) en hij wilde dat op internet het origineel weer geplaatst zou worden inclusief een verklaring van de NYT over hoe het zo mis had kunnen gaan en wat ze ervan geleerd hebben. Dat zou ook in de papieren krant (die het originele verhaal had afgedrukt) moeten. Vooral het gebruik van anonieme bronnen in het verhaal was hem een doorn in het oog. Ik heb het hier wel eerder over gehad in het kader van het boek van Joris Luydendijk over de bankiers. Je leest die blog hier. […]