Er zijn mensen die in de schulden zijn geraakt door iets wat de latte-factor genoemd wordt. Toen ik dat vanochtend in dit Volkskrantartikel las, was het een feest van herkenning. Niet van die schulden, maar wel het fenomeen ‘latte-factor’.

Sinds er bij de hogeschool waar ik werk een Starbucks was, trakteerde ik me na een lange dag college geven (soms wel 10 uur achter elkaar) op een latte machiato. Daarbij tikte ik iedere keer ruim drie euro af. Gelukkig voor mijn portemonnee is de Starbucks daar inmiddels geschiedenis, maar de drang om na afloop van zo’n dag wat lekkers bij bijvoorbeeld een benzinepomp te kopen is sterk.

Bij de krant ga ik op donderdag en vrijdag tussen de middag altijd even naar de Albert Heijn. Een lekkere twister met noten en rozijnen is dan nog wel het minste waar ik mee terugkom. Vaak neem ik ook nog een Hollandse salade mee. Gezond, maar al gauw betaal je per keer vier euro. In een werkweek gaat het met al die impulsaankopen al gauw om minstens een tientje. In totaal een kostenpost van veertig a vijftig euro in de maand. En dat terwijl je gratis koffie bij de baas kunt krijgen. Brood van huis meenemen is ook veel goedkoper…

Inmiddels ben ik om. Ik neem een bakje met brood en andere zaken mee van huis. Maar wat moet ik nu in de lunchpauzes doen? Een beetje doelloos rondwandelen? Of gewoon achter mijn bureau blijven zitten? Wel goed voor mijn portemonnee, maar niet zo best voor de gezondheid. Ik heb de latte-factor de grond ingeboord, maar nu heb ik een ander probleem. Ben benieuwd of daar ook zo’n mooi woord voor bestaat.