Het is zwaar weer in krantenland. Oplages dalen, advertentie-inkomsten nemen af en het gros van de journalisten in vaste dienst is al ruim de veertig gepasseerd. Soms lijkt het erop alsof de papieren krant te vergelijken is met de Titanic en dat we met z’n allen op de ondergang afstevenen.

Bijna een week geleden werd een rapport van het Stimuleringsfonds voor de Pers naar buiten gebracht, waarin vier toekomstscenario’s geschetst worden. Ik werd er eerlijk gezegd niet warm van. Het meeste zag ik persoonlijk nog in de visie van ‘The Shire’ (bekend van The Lord of The Rings):  een scenario waarbij de grote mediabedrijven het kranten maken niet meer zien zitten en waarbij de lokale mensen (meestal burgers, geen opgeleide journalisten) het overnemen. Dit scenario haakt ergens aan mijn romantische geest, maar lijkt me op de lange duur ook niet haalbaar.

Hoe het wel moet? Persoonlijk verwacht ik dat een krant op papier de langste tijd heeft gehad. De omschakelen naar een krant die op zaterdag nog op de mat valt en de rest van de week digitaal te lezen is, is al aan de gang. Een verstandige keuze als je bijvoorbeeld weet dat de maandag en dinsdag eigenlijk de verliesgevende dagen voor de dagbladen zijn. Op die dagen zijn er veel minder advertenties, terwijl de kranten wel bezorgd moeten worden (dat is een enorme kostenpost). Een soort omdedagblad zou wellicht in eerste instantie de uitkomst zijn.

Soms vind ik het wel jammer dat we in Nederland ooit met abonnementen begonnen zijn. Als iedereen gewend was om zijn of haar krantje bij de kiosk te kopen onderweg naar het werk of tijdens het boodschappen doen, zou in ieder geval dat peperdure bezorgapparaat niet nodig geweest zijn.

Verder denk ik dat er te vaak in de journalistiek over de verschijningsvorm gesproken wordt. Een digitale krant zou evenveel autoriteit moeten uitstralen als een krant op papier. Maar voor sommige generaties werkt dat zo nog niet. Zelf denk ik dat we ons als journalisten meer en meer moeten concentreren op de inhoud dan op de verschijningsvorm. Elk artikel in de betaalde krant zou het dubbel en dwars waard moeten zijn om gelezen te worden. Maar juist daar gaat het nog te vaak mis. Ook een krant maken, is soms te veel lopende band werk geworden, zeker omdat er qua bemensing van de redactie de afgelopen jaren een enorme kaalslag heeft plaatsgevonden. Er is te weinig tijd/mankracht om echt gedegen dagelijks journalistiek onderzoek te doen, tegels te lichten, waakhond te zijn. Taken waaraan de journalistiek juist haar bestaansrecht verleent.