Als journalist heb je voorlichters van gemeenten en organisaties nodig. Andersom hebben ze jou ook nodig. Vaak gaat het goed. Soms gaat het beroerd. Vandaag liep ik aan tegen een (nu opgelost) staaltje beroerde voorlichting.

In een van de gemeenten waar ik verslag over doe, zorgen jongeren voor overlast. Ze maken andermans eigendommen kapot (bekogelen onder meer politie-auto’s), stellen zich intimiderend op naar bewoners en hangen lang op ongewenste plekken. Er vinden niet echt veel meer incidenten dan voorheen plaats, maar als er iets gebeurt is het heftiger. Ook wordt de overlast meer door burgers ervaren, die daarover bij de gemeente klagen. Reden voor de krant waarvoor ik werk, om erover te schrijven. Natuurlijk wil je als  verslaggever dan graag weten wat de gemeente met de overlast doet. Maar de burgemeester bleef weken zwijgen.

Vandaag bleek tijdens een persgesprek dat eindelijk door de gemeente gearrangeerd werd, dat hij dat op grond van advies van zijn voorlichters had gedaan ,,om de zaken niet uit te vergroten en om de overlast gevende jongeren niet te belonen met aandacht in de media”. Wat een beroerd advies is dat. Alsof journalisten altijd zaken opblazen en alsof die jongeren de krant lezen (dat zouden we wel heel graag willen, qua oplagestijging 😉 )

Volgens mij is de eerste taak van de gemeente om maatschappelijke onrust onder de burgers te voorkomen. Dat doe je niet door, als er onder burgers een toenemend gevoel van onveiligheid is door jongerenoverlast, daar niet op te reageren. Integendeel. Door te zwijgen, vergroot je onvrede. Mensen voelen zich niet gehoord. De gemeente doet weer niets, is de klacht. Dat de gemeente achter de schermen er alles aan doet om de overlast in te dammen, wordt zo niet bekend gemaakt. Een gemiste kans.

Ik heb het eerder meegemaakt met een burgemeester die het adagium had “als je geschoren wordt, moet je stilzitten”. Ook toen werd de media ervan beticht zaken op te kloppen. En de burgemeester bleef zwijgen, terwijl de inwoners van dat dorp met hun problemen bleven zitten. Zwijgen is geen goud in dit soort gevallen. Met zwijgen zorg je er juist voor dat de zaak gaat escaleren. Meer mensen gaan zich roeren, de onvrede wordt steeds groter en ja, de krant gaat daarover schrijven.

Ik snap die angst op gemeentehuizen (en bij andere maatschappelijke organisaties) voor journalisten niet. Journalisten zijn doorgaans mensen die je prima op hun verantwoordelijkheidsgevoel kunt aanspreken. Als dingen “onder de roos” moeten blijven, dan houden zij zich eraan (als ze het nut daarvan ook inzien). In het geval van vandaag heb ik me aan een ding gehouden, zonder dat het overigens afgedwongen werd. De burgemeester vertelde over een plek waar de jongerenoverlast met succes is teruggedrongen. Maar hij vreesde dat als die plek in de media aangeduid zou worden, dat daar binnen de kortste keren weer gerotzooid wordt. Een legitieme reden voor mij om die plek vooralsnog niet te benoemen. (hoewel ik met publicatie misschien wel had kunnen bewijzen dat een toenemend aantal jongeren de krant leest 😉 )