De eigenaar van een herenmodezaak in Alkmaar verloor op 1 januari niet alleen zijn winkel, maar ook zijn huis. Door een brand na vuurwerk. NOS-verslaggeefster Pauline Broekema, die destijds er een reportage maakte, ging deze zomer terug en maakte opnieuw een verhaal over hem. Dat lees je hier:

 

We zouden dat vaker als journalisten moeten doen. Teruggaan naar de plek waar we ooit waren in verband met het nieuws. Ik heb zelf een lijstje van plekken en mensen van wie ik graag zou willen weten hoe het daar nu is/met hen gaat. Soms is het niet meer mogelijk om de mensen te spreken. Ik ben hen uit het oog verloren of ze zijn inmiddels overleden. Of het past niet meer binnen de baan die ik nu heb.

Maar ik denk dat we de lezers zouden dienen met dat soort verhalen. Mensen willen graag weten hoe het met mensen is afgelopen. Soms hebben we bij de krant waar ik nu werk aan het eind van het jaar de rubriek “hoe is het nu met” waarin we teruggaan naar mensen die we in dat jaar in het nieuws hebben gehad.

Op mijn lijstje staan mensen uit mijn journalistieke carrière van 25 jaar. Hieronder een zeer beknopte opsomming.

Dokter Cynthia – in 1991 in Thailand geinterviewd. De jonge vluchtelingen dokter was toen zelf gevlucht uit Birma. Inmiddels heeft ze de Tour Freedoms Awards toegekend gekregen en is ze bekend om de kliniek die ze toen gesticht heeft.

Kleine Cann, het jongentje dat ik in Ikotos in Zuid-Sudan in 1994 ontmoette. Een middag lang week hij niet van mijn zijde.

Victor Neuman, oprichter van het Birmese Border Consortium. Zelf ooit na de Tweede Wereldoorlog vluchteling geweest. In 1991 ontmoette ik hem en vertelde hij mij zijn indrukwekkende levensverhaal.

Ir. Manusama, president van de RMS in ballingschap. Ik interviewde hem ergens in de jaren ’90 in zijn woning in Capelle aan de IJssel. “Ik zal de halmen zien, noch binden ooit de schoven. Maar leer mij geloven in de oogst waarvoor ik dien”. Hij leeft niet meer.

Ook in Nederland zijn er talloze mensen die ik nog graag een keer zou willen interviewen. Vaak ontbreekt me het lef om ze gewoon op de bellen en te vragen: mag ik nog een keer bij u langskomen en uw verhaal horen? Maar als ik dan zo’n terugblik van Pauline Broekema zie, dan begint het toch weer te kriebelen…