Ik had ‘m graag nog een keer geïnterviewd: Henk Kluvers. Het heeft niet meer zo mogen zijn. Vandaag is de oud-huisarts uit Bussum in besloten kring op de begraafplaats in Baarn begraven. Het complete levensverhaal, waarvan ik in januari een stukje mocht horen, zal ik niet meer uit zijn mond vernemen.

Henk Kluvers wilde eigenlijk als tropenarts naar het voormalig Nederlands-Indië. Maar mede door de Tweede Wereldoorlog kwam het er niet meer van en vestigde hij  zich na een studie in Engeland in Bussum. Daar werd hij een geliefd huisarts, die ruim de tijd voor zijn patiënten nam.

De oorlogsjaren vormden Henk. Hij weigerde de loyaliteitsverklaring aan de Duitsers te tekenen en verdween naar Friesland om daar leiding te geven aan de studentenonderduik. In zijn kielzog reisde de Baarnse Esmee van Eeghen mee. Zij werd koerierster bij het verzet. Henk redde de levens van Joodse kinderen. Daar heeft hij de Yad Vashem-erkenning voor gekregen.

Nadat Henk naar een sanatorium moest in verband met een besmettelijke ziekte, maakte hij noodgedwongen zijn verloving met Esmee uit, maar hij vergat haar zijn leven niet meer. Esmee werd door de SD vermoord. Dat staat onder meer in het boek van Ype Schaaf.

Ik maakte in januari de afspraak met Henk om te praten over zijn sterke bemoeienissen met de kampslachtoffers van de Japanse interneringskampen. Hij had daar twee jaar geleden een boek in eigen beheer over geschreven. Als arts kwam hij veel mensen tegen die na de oorlog uit die kampen terugkwamen en bij wie er verkeerde diagnoses gesteld werden. Dit had effect op hun verdere leven.

In de voorbereidingen voor het interview kwam ik op internet het verhaal van Esmee en Henk tegen. Het intrigeerde mij (zoals ook de makers van de opera over deze geschiedenis en de makers van de film Zwartboek). Maar Henk wilde er niet over praten en het voelde voor mij niet goed om erover door te drammen, omdat ik met een ander verzoek naar hem toegekomen was.

Wel heb ik ervoor gekozen om toch ook het oorlogsverhaal, zonder de episode Esmee, in de krant te publiceren. Henk vond dat prima. Maar ik heb wel laten blijken dat ik graag het volledige verhaal nog een keer zou optekenen. Stiekem hoopte ik erop tot afgelopen zaterdag toen ik het bericht over zijn overlijden kreeg, dat hij toch nog een keer zijn volledige versie aan mij zou willen vertellen. Het heeft niet zo mogen zijn.