Morgen is het precies twintig jaar geleden dat ik officieel ontslagen werd. Voor de eerste – en tot nu toe laatste – keer. Ik werkte destijds (1995) zes uur per week als freelancer voor het radio-1-programma EO Tijdsein radio als bureauredacteur. Synoniem voor: het meisje dat af en toe minister, staatssecretarissen en andere hoogwaardigheidsbekleders wakker mocht bellen. En krantenoverzichten mocht schrijven.

Morgen viert het radio 1 (NPO-1 tegenwoordig) dit feit. Nee, niet mijn ontslag, maar wel het begin van duizenden radio-uitzendingen. Zie hier het bericht over het 20-jarige jubileum. Zelf vond ik het jammer dat op deze manier een einde kwam aan mijn radio-carrière. Want wat hield ik van dat  (redelijk) hectische werk!

De bureauredactie begon om half zes met het werk. Vanaf zeven uur was er uitzending tot 12 uur. De dag van tevoren was er al heel wat door de collega’s in de steigers gezet, maar natuurlijk ging de actualiteit altijd voor. Dus belden we ’s ochtend mensen uit hun bed voor hun commentaar. Ook monteerden we nog stukjes uitzendingen samen met een technicus. Dat ging nog met van die grote banden, waar je letterlijk een stukje band uitknipte. En ik maakte het overzicht uit de dagbladen.

Het was een tijd waarin de bomen nog tot in de hemel groeiden. Op geld werd niet zo gekeken. Iedere donderdagochtend kregen we in de studio steevast verrukkelijke vers belegde broodjes gezond in allerlei varianten. En moet iemand snel naar de studio gebracht worden? Dan bestelden  we een taxi. De tijden zijn enorm veranderd en het aanbod op radio 1 ook. Het nieuws brengen is meer infotainment geworden. Een spijtige ontwikkeling.

P.s. voor de factcheckers: inderdaad de perskaart was al op 1 januari 1995, acht maanden voor mijn ontslag als freelancer al verlopen. Ik had geen nieuwe meer gekregen, omdat ik naast het bureauredactiewerk op de donderdagochtend geen ander werk meer voor de redactie deed.