Moet je schokkende foto’s wel in de krant zetten? Over dat onderwerp is al veel gesproken en geschreven. De Volkskrant interviewde ook een aantal deskundigen hierover naar aanleiding van de schokkende foto van de Syrische peuter Aylan, die levenloos aanspoelde.. Het beeld van een onschuldig kind, dat de vlucht niet overleefd heeft, raakt velen wereldwijd zo is gebleken.

In Duitsland werd de hele achterkant van een krant ingenomen door een foto van het jochie en daaronder de tekst dat we dit als geciviliseerde landen niet zouden moeten willen.

Ook op internet uiten mensen hun afschuw. Sommigen maken een gedicht ter nagedachtenis aan dit kereltje, dat je zomaar op straat had kunnen tegenkomen als de gebeurtenissen anders geweest waren.

Ik hoop dat de emoties die nu massaal naar boven komen tot iets blijvends goeds zullen leiden. Dat we onze harten – en soms misschien wel onze huizen – open zullen zetten voor mensen die dat nodig hebben. Maar ik ben bang, dat dit slechts een illusie is. Hoe snel zullen we Aylan vergeten zijn?

Vanmiddag las ik een bericht, dat via onze nieuwsdienst binnenkwam. Het ging over Syrische vluchtelingen die in Hongarije bij Biscke uit de trein gezet waren om daar een een vluchtelingenkamp geplaatst te worden. Opeens herinnerde ik me dat we met de mediareis van ESJ (voorloper van de huidige journalistiekopleiding in Ede) in 1991 in dat kamp zijn geweest. Toen zat het barstensvol Roemeense vluchtelingen. De verhalen waren schrijnend. Zelfs een vlucht over land kan bloedlink zijn.

Ook in 1994 toen ik de slachtoffers van de genocide in Rwanda langs de weg zou liggen, waren er bloedstollende verhalen van de overlevers over de terreur die ze hadden meegemaakt en de barre vlucht. Hetzelfde geldt voor Soedan in 1995. In dat opzicht is er allemaal niets nieuws onder de zon. In de laatste gevallen (Rwanda en Soedan) stonden de vluchtelingen niet massaal bij ons op de stoep. Kwamen ze niet met z’n duizenden in wrakke bootjes op de Europese stranden aan. Zit daar het verschil in? Ik weet het niet.

Maar ik hoop dat er manieren gevonden worden om ervoor te zorgen dat de ouders van kindjes als Aylan niet meer hun leven en dat van hun kinderen op het spel hoeven te zetten voor het vinden van een veilige plek voor hun kinderen.