De bussen zijn vanmiddag (woensdag 11 november) wat later dan gepland vertrokken, lees ik. En ik zie op de besloten facebookpagina’s foto’s van het nieuwe onderkomen: stapelbedden, kasten. De vluchtelingen die sinds 30 september in Amersfoort woonden, zijn er niet meer. Overgeplaatst, voor een paar weken tot een paar maanden.

Ik kon het niet. Uitzwaaien. Alsof het een schoolreisje is. Ik vind het namelijk afschuwelijk. Mensen op drift, weer op weg. De reis gaat door van Syrië/Oekraïne/Afghanistan/Eritrea naar niemandsland in Nederland en verder.

Ik weet te veel. Ik weet dat er in de nieuwe opvang in het Officiershotel voorlopig geen gezamenlijke ruimtes zijn. Dat er voorlopig geen activiteiten daar gepland zijn om de tijd te doden of liever nog zinvol in te vullen door de ontvangende organisatie. Ik weet dat het in de bedoeling ligt dat de alleenstaande/alleengaande mannen gescheiden gaan worden van de groep. En mijn hart bloedt. Want ik weet dat dit een klap gaat toebrengen aan die ontzettend lieve Syrische studente, die samen met haar vader en broertje gevlucht is en met wie ook twee altijd vrolijke neven en een buurman mee zijn.

Dinsdagavond hebben we het afscheid gevierd. Met een heerlijke Arabische maaltijd en zang en dans. Het was even  feest. Ik heb mensen zien lachen en plezier maken die ik nog nooit zo uitbundig had gezien (en dat zonder een druppel drank!!). We hebben het met elkaar goed gehad, de vluchtelingen en de vrijwilligers. Zoveel is waar. We zijn met elkaar in een oase geweest in een tocht door een woestijn of jungle.

De vluchtelingen hebben me niet alleen zicht en begrip gegeven voor andere culturen, maar ze hebben ook duidelijk gemaakt dat ze net als ik gewone mensen zijn. Met dromen, met verwachtingen, met hoop. Ik kan een kleine inschatting maken van hoe die dromen voorlopig zullen vervliegen, hoe de verwachtingen getemperd zullen worden en hoe de hoop bij tijd en wijle zal veranderen in wanhoop.

Nee, lieve jonge moeder uit de Oekraïne, in Nederland zijn niet alle mensen aardig. Heel veel mensen zullen je met de nek aankijken. Nee, lieve Syrisch studente, studeren zit er voorlopig niet in. Het kan nog wel een paar jaar duren voordat jij hier in de collegebanken terecht komt. En, lief schaakvriendinnetje jouw jeugd zal grotendeels voorbij zijn als je hier een status krijgt. Als ik daaraan denk, word ik triest.

Nee, ik ben jullie niet wezen uitzwaaien. Ik kon het niet opbrengen. Ik weet niet of het leven op de nieuwe plek uiteindelijk beter wordt. Ik weet zelfs niet of jullie wel mogen blijven. Maar ik weet wel dat jullie voor altijd een plek in mijn hart hebben.