Ik had onmiddellijk nattigheid moeten voelen toen hij op een zondagmiddag begin september mijn leven binnenstapte. Maar ik ontwaakte net uit een middagslaapje en deed met een nog half duttend hoofd de voordeur open. De kalende man groette met ‘dag buurman’. Ik keek verbaasd, want kende hem niet. Maar hij legde uit dat hij in de flat naast ons huis woonde. We hadden elkaar pas nog gesproken bij de heg. Ik twijfelde. Maar intussen legde hij uit dat hij een klein bedrag nodig had. Hij had zijn huissleutels in Utrecht laten liggen en moest nu weer met de trein heen en weer. Geen geld bij zich. Of hij 12,50 kon lenen, dat was genoeg. Eind van de middag zou hij het terugbezorgen.
Ik twijfelde nog even. Maar 12,50… Wie doet daar moeilijk over? Ik gaf hem het bedrag en zei hoopvol: ‘Tot straks dan!’.
Toen ik daags erna de politie belde en vertelde dat ik nog steeds op mijn geld wachtte, moest de agent lachen. ,,Ja, meneer, zo gaat dat ook wel eens met goede vrienden, niet? Dat je wat uitleent, maar het niet meer terugkrijgt.’’ Maar nog een dag later belde de politie zelf, in alle ernst: of ik aangifte wilde doen. Dat zou hen goed uitkomen.

Afgelopen week zag ik de kalende man opnieuw. In de Utrechtse rechtbank, omringd door vier potige agenten. Ik was uitgenodigd om als ‘slachtoffer’ de zaak bij te wonen. De man bleek drie mensen met zijn babbeltruc geld afhandig gemaakt te hebben. Ik was het goedkoopst uit. De anderen waren beide twintig euro aan hem kwijtgeraakt. En daar kwam onze babbelaar lelijk mee op de koffie. De meervoudige strafkamer nam de zaak hoog op.

Ergerlijke kwesties, vond de rechter. En niet voor het eerst. Al acht jaar zat de man vast aan zijn basecoke-verslaving. Afkicken, gevangenis en terugvallen wisselden elkaar af. Vijf dagen voordat hij bij ons op de deurmat stond, was hij op vrije voeten gekomen. Nu had hij spijt. Draaide zich om, keek ons – slachtoffers – aan en zei met een snik in zijn stem: ‘sorry’.

De rechter was onverbiddelijk en veroordeelde hem tot 8 maanden cel, waarvan drie voorwaardelijk. Voor welgeteld 52,50 euro uit broekzakken gepraat geld. Ik had met hem te doen en hoop van harte dat hij na zijn celstraf direct door kan naar een kliniek. Om weer af te kicken. Wie weet lukt het dit keer wel.

Deze gastblog is geschreven door Embert Messelink