Ik heb het al langer. Veel langer. Niet alleen op deze oudejaarsdag komt het gevoel weer boven, maar eigenlijk elke keer als ik haar zie. Nadia, een Bulgaarse vrouw van een jaar of dertig. Ik zag haar vandaag weer. Bij de winkel. Met de straatnieuws in haar hand.

Vlak voor kerst sprak ik haar wat langer. Ze lacht altijd vriendelijk en wenst iedere klant van de supermarkt een prettige dag. Maar haar leven is niet zo leuk. Doorgaans speelt het zich in twee landen af: Nederland en Bulgarije. Ze heeft twee kinderen in de basisschoolleeftijd en een man. Met die man gaat ze regelmatig naar Nederland om te werken. Eerst was dat Straatnieuws verkopen, maar voor kerst vertrouwde ze me toe dat de inkomsten daarvan sterk achteruitlopen. Een dag bij de supermarkt staan, levert te weinig op. Alleen rond de feestdagen is het rendabel. Inmiddels hebben haar man en zij wat schoonmaakwerk gevonden. Dat betaalt beter. Maar vast is het niet en hun leven hangt aan elkaar van financiële onzekerheid.

Vandaag vertelde ze me dat haar kinderen nu even in Nederland zijn. Het liefst zou het hele gezin hier blijven, maar dat is een onbegonnen zaak lijkt het. Dus pendelen ze heen en weer tussen Nederland en Bulgarije. Af en toe de kinderen mee, veel vaker de kinderen daar latend met de grootouders. Mijn verstand zegt dat het voor hen veel beter zou zijn als ze in Bulgarije een bestaan konden opbouwen. Maar ik kom er niet achter waarom dat niet lukt. Ik weet ook niet of ze dat wel echt willen. Maar het lijkt me ook voor de kinderen niet echt een vaste basis om zo te leven.

Maar altijd als ik langs haar heenloop, wetend dat ik mijn kar weer vol ga laden met weekboodschappen, voel ik me schuldig. Dat ik dat kan doen zonder dat ik me af hoef te vragen of ik genoeg geld heb. Meestal geef ik wel iets. Geld (nee, ik koop geen straatkrant, want ik heb al genoeg papier in huis) en vandaag was het een zak snoep voor de kinderen. Het geeft me geen goed gevoel. Maar zomaar voorbij lopen lukt me doorgaans niet.