Een ambachtelijke bakker in het Gooi wist al twaalf jaar dat er in zijn oven asbestplaten zitten en dat als er iets afbrokkelt van die platen dat dat schadelijk kan zijn voor de gezondheid. Daar schreef ik  dit artikel voor de krant van zaterdag  over. En stiekem verwachtte ik wel dat dit weekend bekend zou worden wie het is.

Maar de bakkerswereld lijkt een gesloten bastion. Op social media is nog steeds niet bekend welke bakkerij (die diverse winkels in het Gooi heeft) het betreft, hoewel veel mensen openlijk de vraag stellen waarom de naam niet genoemd wordt. Ik snap niet dat de Inspectie van het ministerie van sociale zaken en werkgelegenheid een bakkerij stillegt (die al in 2003 een waarschuwing kreeg) en niet vertelt in dit bericht om welke bakker het gaat. Privacy is het antwoord. Soms word je gestoord van privacy. Want wat is nou belangrijker?. De privacy van die ene bakker die wel wist dat er asbestvezels los kunnen raken en dat als gevolg daarvan medewerkers (en hijzelf ook) kanker kunnen krijgen. Of de volksgezondheid?

Ik denk dat de klanten van de bakker het recht hebben om te weten dat hij met een kapotte oven heeft gewerkt. Het kan zijn dat asbestvezels op het brood terecht gekomen zijn. In hoeverre dit schadelijk is voor de gezondheid is niet duidelijk, maar het klinkt angstaanjagend.

Ik mag aannemen dat de medewerkers van de bakkerij wel weten dat dit in hun bakkerij speelt. Volgens een bericht van de NOS  van twee jaar geleden zijn er meer dan dertig bakkers die kanker hebben gekregen door te werken met ovens waarin asbestplaten verwerkt zijn. Als je dat risico kent, waarom werk je er dan nog mee door? En waarom stel je andere mensen er dan nog aan bloot? Dat is een vraag waar ik mee blijf zitten. Ik wil geen grote woorden gebruiken, maar de term ‘misdadig’ schiet toch wel in mijn gedachten.