Natuurlijk kun je burgemeester Aucke van der Werff van Luttelgeest niet vergelijken met Putin. Ik zal de eerste zijn die dat toegeeft. En misschien heb ik door deze kop boven dit artikel te zetten wel gedaan waarvoor Van der Werft vreesde: namelijk dat dingen uit hun verband getrokken zouden worden of emoties groter gemaakt zouden worden dan ze zijn.

Ik snap die kramp bij de burgemeester wel. Je zult maar de opdracht of het vriendelijke verzoek hebben gekregen om een tweede asielzoekerscentrum in jouw gemeente te vestigen. En je weet dat je niet iedereen daar blij mee gaat maken. Weliswaar is het goed voor de plaatselijke middenstand en nog wat andere bedrijven, maar je weet ook dat de angst tegenwoordig regeert. En angst is ongrijpbaar. Maar ook: angst is een slechte raadgever.

En als we het toch over slechte raadgevers hebben: daar heeft de burgemeester uit Luttelgeest (luttel betekent ‘klein, gering’ en geest ‘het wezenlijke, de essentie’) zich kennelijk mee omgeven. Want het is nogal een stap om in een democratie de pers aan banden te leggen. Om een noodverordening uit te vaardigen en journalisten te weren. Ik kan me best voorstellen dat je een noodverordening uitvaardigt om allerlei mensen die er niets te maken hebben (de zogenaamde ‘beroepsdemonstranten’) buiten de deur te houden. Maar om meteen ook de pers te weren?

Ik merk tegenwoordig een steeds wantrouwiger houding ten opzichte van de media. In het klein als je mensen opbelt en ze ‘weigeren commentaar’ en in groter verband zoals de kwestie Luttelgeest. De media hebben het altijd gedaan – zie ook mijn eerdere blogpost hierover . Maar zonder de media wordt er veel onder het tapijt geschoven. Denk bijvoorbeeld alleen al aan de ‘Teevendeal”. Dat was geen gevalletje snel scoren. Twee jaar lang beet Nieuwsuurverslaggever Bas Haan zich vast in het dossier. Uiteindelijk traden drie VVD-politici af en moest premier Mark Rutte diep door het stof.

Maar ook op lokaal en regionaal gebied lichten journalisten tegels. Niet voor niets worden we de ‘waakhonden der democratie’ genoemd. Maar laat ons alsjeblieft ons werk doen en muilkorf ons niet. We zijn soms te happerig, zetten soms de tanden in het verkeerde been, maar heel vaak blaffen we terecht en vaak houden we vast als eens terriër. Schop niet naar ons, maar laat ons snuffelen, grommen, vastpakken, bijten en aanhouden. We doen het niet voor niets. Want in een land zonder persvrijheid dooft al snel het licht.