Ik heb beet!, riep ik vrijdagmiddag op de redactievloer nadat ik een bakker had gebeld. Aan de aarzeling in de stem van de vrouw aan de telefoon kon ik horen dat de vraag over de  stilgelegde asbestoven niet onverwacht kwam. En dat ze het lastig vond om een ontkennend antwoord te geven. Maar ze gaf dat na die aanvankelijke aarzeling wel.

En ik kon als journalist zonder hard bewijs mijn gevoel niet in de krant zetten. En dus verscheen er zaterdag in de krant een artikel waarin die ene bakker ook op gevoerd wordt als ‘bij ons is niets mis’. Maar wat baal je als journalist achteraf als blijkt dat de bakker daags erna wel een bordje in zijn zaak heeft gezet met de mededeling dat hij het is. Dat een van zijn ovens stilgelegd is.( Lees hier het follow up-verhaal van mijn collega ).  En dat er natuurlijk niets aan de hand is. Kijk, dat hadden ze ook aan mij kunnen vertellen die vrijdagmiddag.

Heel vaak wordt ons als journalisten verweten dat we te hijgerig zijn. Dat we de waarheid geweld aan doen. Dat we dingen opkloppen. Maar in zo’n geval is het niet alleen niet netjes ten opzichte van mij, maar vooral ook niet tegenover je collega-bakkers, die op zaterdag dan ook allemaal in het verdachtenbankje terecht komen.

Ze waren die vrijdag in shock, zei het bakkersechtpaar tegen een collega die hen maandag confronteerde met het bordje in hun zaak.  Het zal best, maar als het schokeffect wat weg is, kun je toch gewoon eerlijk zijn?  Maar nee hoor, zelfs toen kwamen ze niet om het idee om zelf actief de krant te bellen. Om te vertellen dat zij het waren. Nee, via een klant die het bordje las, kwamen wij erachter om welke bakker het ging. En toen had ontkennen geen zin meer.

Er is een uitspraak: ‘de krant brengt leugen in het land’, maar in een geval als dit schrik ik er toch weer van (hoewel ik dat natuurlijk best wist) dat mensen je soms glashard voorliegen. (En dan heb je hier nog te maken met mensen die niet zo aan de omgang met de media gewend zijn, dat is dan nog een verzachtend omstandigheid, maar vaak genoeg word je ook voorgelogen door mensen die drommels goed weten wat ze doen).  Aan de andere kant besef ik dan ook weer eens temeer dat dit nu juist de bestaansreden van de journalistiek is. Wij moeten tegels blijven lichten, de waarheid proberen te achterhalen. Maar soms wordt het je wel verdraaid moeilijk gemaakt.