Het had een hoge aaibaarheidsfactor, de actie van Guusje Termaaten uit Amersfoort op sociale media. Lees dit bericht bij de NOS.  En als het geen school was geweest, had ik gezegd dat het een steengoede pr-actie was. Want  het leidde de aandacht goed af.

Waar doel ik op?  Op de actie van een aantal ouders van kinderen op Guusjes school, de Malelande. Zij lieten zich deze maand niet van een goede kant zien. Wat was er aan de hand? De ouders tekenden ernstig bezwaar aan tegen de komst van een taalcentrum voor minderjarige vluchtelingen naast de school. Zij vrezen incidenten tussen de minderjarige jongeren uit  Syrië en Eritrea, die worden opgevangen op Zon & Schild, en de bovenbouwleerlingen van Guusje school, de Malelande. Een van de ouders legde in het AD uit: ,,We hebben onvoldoende garanties dat die jongens niet met hun handen aan onze dochters zullen zitten”.

Lieve help, wat een kleinzielige houding. Die jongeren zijn er nog geeneens, maar er wordt meteen wel een etiket op hen geplakt. Dat is beslist niet slim van die ouders, want op die manier jaag je juist de voorlopig ongefundeerde angst aan bij  de schoolkinderen.

Guusje deed op negenjarige leeftijd een oproep om voorzichtig te zijn op sociale media. Maar dat is eigenlijk nog best ver weg. Want zeker kinderen van negen jaar horen geeneens op sociale media thuis (je moet gelogen hebben over je leeftijd als je op die leeftijd al een facebookaccount hebt, de grens ligt namelijk bij dertien jaar).  De ouders van de kinderen op de Malelande zouden daar eens naar moeten kijken, en vervolgens juist met hun kinderen bespreken hoe ze met gevluchte kinderen uit andere landen kunnen omgaan. Weerbaar maken heeft niets met categorisch afwijzen te maken, maar kinderen juist leren  hoe ze moeten omgaan met nieuwe dingen/mensen. Dat geldt zowel voor sociale media als voor de omgang met jonge  vluchtelingen.