Het thema van de herdenking van de Tweede Wereldoorlog is dit jaar – 2017 – de kracht van persoonlijke verhalen. De komende weken publiceer ik hier stukjes uit het boekje dat mijn moeder – Margaretha Adriana Maria Barneveld (1937-2016) schreef vooral over haar herinneringen aan het laatste oorlogsjaar (1944-1945). Sommige herinneringen zijn uit eerdere oorlogsjaren. Ze woonde toen in Kampen.

‘Mijn vader kwam op zijn onderduikadres bij heel aardige mensen. Wij mochten er als gezin zelfs een paar dagen logeren. Daar zag ik toen mijn hond Hertha terug. Wij hadden thuis een Duitse herder, mijn grote vriend. Voor mijn geboorte was de hond al bij mijn ouders. We zijn samen opgegroeide. Die hond moesten wij ook aan de Duitsers geven. Ze zouden hem africhten als politiehond. Vader wilde niet voor de Duitsers werken en zijn hond mocht dat ook niet, daarom had hij hem al eerder laten onderduiken.

Dat was heel spannend geweest. De boeren van Kampereiland gingen ’s zondags met koetsjes naar de kerk. Een van hen kwam na afloop van de kerkdienst Bertha ophalen en verborg hem in het koetsje. Ze moesten bij terugkeer naar huis de IJsselbrug over en daar stonden altijd wel een paar Duitsers. Zou de hond blaffen? Nee, hoor! Alles was goed gegaan.

Bij de logeerpartij had ik mijn hond weer bij me. De boer zei dat Hertha mij nog herkende. Het was heerlijk zomerweer. Hertha en ik speelden samen in een sloot. Het kikkerdril kleefde aan ons lijf en we lieten ons lekker in de zon drogen. Het eten was er ook heerlijk. De boerin maakte zelf kaas en bakte brood. Vader hielp ’s morgens de boer. ’s Middags zat hij buiten, de boerderij te tekenen.

Toen wij terugkwamen van de logeerpartij, miste ik mijn vader en de hond erg. Er kwam ook niemand mijn vader ophalen om te graven of in Duitsland te werken. Na een poos kwam hij weer thuis en alles was weer ”gewoon”.

Zo vlug mogelijk na de bevrijding ging mijn vader Hertha ophalen. De boer zei: Dat kun je me niet aandoen, om de hond waar ik zo goed voor gezorgd heb, mee te nemen. Zonder hond kwam vader thuis. Inderdaad, hij kon het de boer niet aandoen.