In de Oostzee heb je geen ijsbergen. Ik heb het honderd keer tegen mezelf moeten zeggen. Maar het liedje ‘My heart will go on’ bleef maar in mijn hoofd zitten. Nu had de bootreis van het Duitse Travemunde naar het Finse Helsinki ook wel wat weg van het eerste gedeelte van de reis van de Titanic. In die zin dat we aan boord copieuze maaltijden voorgeschoteld kregen en mijn hut had wel iets van die kamer waarin de moeder lag die besloot dat ze met haar kinderen ten onder zou gaan toen het schip water begon te maken. Dat is ’s nachts – als de boot vervaarlijk heen en weer schommelt en er allerlei machinegeluiden te horen zijn – geen vrolijke gedachte.

Maar na bijna iedere doorwaakte nacht komt er weer een dag. En de flensjes boordevol met fruit smaakten in de ochtend goed, evenals de stukjes taart na mijn bakje yoghurt met muesli. Als het ‘all you can eat-principe’ geldt, is het lastig om maat te houden. Gelukkig is daar aan boord een oplossing voor: de sportzaal.

Deze trainingsruimte zit verscholen tussen sauna (ja, we waren tenslotte op weg naar Finland) en de ballenbak. Bij de eerste aanblik schrik ik. Twee loopbanden, twee fietsen, een roeimachine, een stepapparaat en wat gewichten. Meer niet. Dat wordt nummertjes trekken! Gauw mijn hardloopkleren en –schoenen aan en maar kijken wanneer ik aan de beurt ben. Maar… tijdens de work-out – met een prachtig uitzicht op zee – komt niemand. En ook als mijn gezinsleden de ruimte gebruiken, treffen ze niemand aan. Kennelijk wist degene die dit schip indeelde, dat er maar een ruimte is waar mensen met een all-inclusive arrangement echt voor gaan.