In de reisgidsjes en ook online wordt het aangeraden: een bezoek aan een rendierenfarm. Nu komen we die beesten in het wild al meer dan ons lief is tegen. En ze blijken ook nog een stuk minder respect voor ons te hebben, dan wij voor hen. Regelmatig loopt er een stelletje zo de 80- of 100-kilometerweg op. Dat wij tig keer groter dan hen zijn met onze camper interesseert hen niets. We hebben ze zelfs een keer al toeterend van de weg moeten jagen, want de heren, dames en hun kindertjes wisten van geen wijken.

 
Maar die rendierenfarm, die moest toch van onze #bucketlist af. Tussen Kilisjärvi en Muonio wacht ons een verrassing. Aan de kant van de weg staan kartonnen bordjes in een fluorescerende kleur. Reindeerfarm. Het aftellen begon: nog 7 kilometer, nog 5, nog 3, nog 500 meter. Ik zwiepte onze wagen het parkeerterrein op. He, dat was een meevaller! Geen buslading Aziaten!
 
Maar wat een treurigheid. Een hek met daarachter een paar rendieren. Een nomadentent met daarin een heleboel vellen van rendieren. En een klein gebouwtje, dat de grootste naam ‘shop’ had gekregen. We gingen naar binnen. ‘Kunnen we hier rendiervlees kopen’, vroeg mijn lief aan de verkoper in het Engels. Die keek hem glazig aan. Na met handen en voeten duidelijk gemaakt te hebben wat we bedoelden, pakte de man een kaart. Er stond een vis op. Die waren wel te koop, rendiervlees niet.
 
Dan maar even in de shop rondneuzen. Oma van 86 jaar had volgens het briefje dat erbij lag de vinger blauw gebreid aan een stelletje kriebelsokken met een origineel patroon van Lapland. Of we maar 25 euro wilden dokken. Ook de kleine houten nappen, kosten een vermogen. De rendiervellen mochten voor 65 euro per stuk de onze zijn. Een koopje, zo probeerde man ons uit te leggen. Later bleek dat hij daarin gelijk had.
 
Ik snuffelde nog wat meer rond, maar vond niets van mijn gading. In mezelf moest ik grinniken. Iedereen wil altijd het liefst authentieke dingen zien in de vakantie. Nou, dit zag er allemaal echt wel zo uit. Maar geef mij toch maar stiekem iets meer echte commercie… 
 
Een dag daarna gaan we in de herhaling. Op zo’n tien kilometer van Rovaniemi (in de buurt van het kerstmandorp), zien we weer een bord naar een rendierfarm. De weg erheen is authentiek: een soort grindpad. Een wagen wordt er een rammelbak van. Deze farm heeft het allemaal net wat beter voor elkaar. Bij de parkeerplaats staat een receptiegebouwtje. In het raam hangt onder een rendiergewei met een kaartje: Closed we have to day. Private ceremony’. In geen velden of wegen een mens of rendier te zien.